به نام حق

سلامی نو در سالی نو 

             با بهترین آرزوها برای همه

                 یک مشت حرف تازه...به تو فکر می کنم

                 یک زن که بی اجازه... به تو فکر می کنم

                 یک مانکن کپک زده از سال شصت و چند

                 ویترین یک مغازه.......به تو فکر می کنم

                   من مرده  در  حوالی، اما  ، اگر،  ولی

                  یک گور بی جنازه... به تو...

                           نه دیگه نمیخوام بهت فکر کنم

                ☻

حرفاتو باور می کنم

بالاخره کتاب دومم هم چاپ شد

 

 

حرفاتو باور میکنم

 

با تشکر مجدد از جناب آقای محمد کاویانی(مدیریت انتشارات شادیاخ)

و آقای محمد رضا عالمی به خاطر طرح جلد بی نظیر

و زحماتی که برای چاپ  این دو مجموعه کشیدند.

وتشکر از همه ی دوستانی که با استقبال بی نظیرشون

منو امیدوار کردن

میدونم خوشحال میشین بدونین ،با وجود این که کتاب اول

 فقط ۳ ماهه چاپ شده

 اما تا الان بیش از ۱۰ تا از ترانه ها آهنگسازی شده

و یا در حال ساخته

واما شعر:

این کار و در اولین جشنواره ی غزل پست مدرن خوندم

                                                      

                                  آن زن برای تو فقط یک اتفاق بود

                                پاییز شاعرانه ی یک کوچه باغ بود

                              آن مرد در تمام زن عشقید و بعد مرد

                           آن مرد رف...ت ..مام مرا دست شب سپرد

                          پاییز یخ زد و به زمستان  نمی رسد     

                          من بچه ی بدی ... به دبستان نمی رسد

                           با دست های خط خطی با مشق خط زده

                          یک بچه که به بخت خودش هم لگد زده

                                           ☻☻

                         آن مرد رفت بچه ی بد باز گریه کرد

                         زن در میان هق هق آواز گریه کرد

                         زن در میان آینه زن در میان باد

                        زن در میان ناله های ساز گریه کرد

                      زن در نماز صبح و ظهر و مغرب و عشاء

                       زن با سه تار و با دف و با جاز گریه کرد

                     زن

                         سطر

                                سطر

                                       سطر

                       این غمنامه را گریست

                                        پایان...

                       و زن دوباره از آغاز گریه کرد